Prolog

-

    


      Wszystko co widzę po przebudzeniu to brudny, przesiąknięty wilgocią sufit. Leżę na twardym łóżku, pokrytym jedynie białym materiałem. Ostatni dzień w pułapce, która jest najgorszym złem, jakie istnieje na świecie. Stoję twarzą w twarz ze śmiercią, która nie może się doczekać, aż proces dobiegnie końca. Obojętna postawa bije ode mnie z daleka, lecz nie potrafię wyrazić nic innego. Bóg chciał mieć wszystkich mieszkańców piekła w jednym miejscu.





Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Rozdział 19

-
Obraz
- O czym rozmawiacie?- zjawił się, niestety - O niczym!- warknęłam, ca co on zwilżył swoje czerwone, piękne, pełne wargi i spojrzał na mnie ze złością.  - Tutaj siedzi panie dyrektorze!- krzyknęła wycho i wskazała na mnie. - Palcem się nie pokazuje, mama panią nie nauczyłam.- pysknęłam- Czy coś się stało proszę pana?- zapytałam niewinnie - To ty mi powiedz Madie.- odparł, po czym się do mnie uśmiechnął. - Nie, nic się nie stało. Po prostu pani Wund jest za bardzo przemęczona i myslę, że należałby jej się urlop?- zasugerowałam dyrowi, na co ten odparł  - Pomyślę nad tym pani Marie'o, a ty młoda nie szukaj sobie problemów.- dodał, po czym odszedł. - Później mi pani podziękuje.- oznajmiłam, na co ta się zarumieniła i odeszła - No proszę, proszę. Nie wiedziałam, że masz takie ustawki z dyrem.- poowiedziała po czym podeszła do Harrego i się do niego przytuliła, a mi się zwracało moje śniadanie .- Ile ci płaci?- ta beszczelna suka zawsze musi się wpierdalać tam gdzie jej nie chcą
Czytaj więcej

Rozdział 7 "Poranek"

-
Obraz
DZIĘKUJĘ ZA TYLE WSPANIAŁYCH KOMENTARZY!!!! <3 <3 <3 <3 <3  Taki błogi sen - był. Poczułam pocałunki składane na moim policzku. Na początku nie za bardzo pamiętałam co się wczoraj stało, ale silne ramiona zaplecione wokół mojej talii przypomniały każdy szczegół. Ja-Harry-wigilia-wspólnie spędzona noc. - Dzień dobry.- przywitał się pomiędzy pocałunkami. - Hej. Jeszcze ci mało? - Mhy....- w odpowiedzi zamruczał. - Wyspałaś się? - Jak nigdy.- popchnęłam go tak, aby leżał na plecach po to abym mogła położyć głowę na jego torsie. Otulił mnie ramionami i już nic nie trzeba było mówić. Rozumiemy się bez słów. Ale oczywiście zawsze musi być coś, co zepsuję tą magiczną chwilę- mój dzwoniący telefon. Jęknęłam z niezadowoleniem i podniosłam się do pozycji siedzącej. Sięgnęłam na kanapę po komórkę (nadal znajdujemy się na dywanie w salonie). Spojrzałam na wyświetlacz, aby sprawdzić kto się stęsknił. Nie powiem, zdziwiłam się. - Halo? - Cześć.- gdy usłyszałam radosny głos moj
Czytaj więcej